مننژیت

مننژیت ؛ راههای تشخیص و عکس های بیماری مننژیت و آیا بیماری مننژیت درمان دارد همگی در سایت فال و خواب . امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.

توضیحاتی در مورد مننژیت

سردرد از علائم مننژیت است. بیماری مننژیت زمانی است که غشاهای اطراف مغز و نخاع ملتهب شود. این مهم است که نشانه های مننژیت را بشناسید و به دنبال اقدامات فوری پزشکی باشید.

مننژیت چیست

مننژیت (نام علمی: Meningitis) یا سرسام (نام فارسی به معنی آماس سر) التهاب پرده‌های محافظی می‌باشد که مغز و نخاع را پوشانده‌اند و بطور مشترک مننژ یا شامه گان نامیده می‌شوند. این التهاب ممکن است عامل ویروسی، باکتریایی، یا سایر ریزاندامگان داشته باشد، و در موارد کمتری در اثر تجویز داروهای خاصی به وجود آید.  مننژیت می‌تواند به دلیل نزدیکی التهاب به مغز و نخاع، زندگی بیمار را به خطر اندازد؛ بنابراین این شرایط را تحت عنوان فوریت پزشکی دسته‌بندی می‌کنند. رایج‌ترین نشانه‌های مننژیت سردرد و خشکی گردن همراه با تب، گیجی یا هشیاری دگرگون شده، استفراغ، و ناتوانی در تحمل نور (نور هراسی) یا صداهای بلند (صدا هراسی) می‌باشد. معمولاً در کودکان فقط نشانه‌های غیراختصاصی مانند تحریک‌پذیری و خواب‌آلودگی مشاهده می‌شود. اگر ضایعهٔ پوستی مشاهده شود، ممکن است نشان دهندهٔ علت مشخصی برای این بیماری باشد؛ مثلاً، این بیماری در اثر باکتری مننگوکوک ممکن است همراه با ضایعهٔ پوستی مشخصی باشد. با یک بزل کمری می‌توان این بیماری را تشخیص داد یا از بروز آن جلوگیری کرد. یک سوزن وارد مجرای نخاعی می‌شود تا نمونه‌ای از مایع مغزی-نخاعی (CSF)، که مغز و نخاع را احاطه کرده‌است، برداشته شود. CSF در آزمایشگاه تشخیص طبی آزمایش می‌شود . اولین درمان در حالت حاد شامل تجویز آنتی‌بیوتیک و گاهی داروهای ضدویروس متناسب می‌باشد. همچنین می‌توان از کورتیکواستروئید برای جلوگیری از عوارض التهاب شدید استفاده کرد. این بیماری ممکن است منجر به عوارض طولانی مدت جدی مانند ناشنوایی، صرع، هیدروسفالی، و کسری‌های شناختی شود، به ویژه اگر به‌سرعت درمان نشود. برخی انواع این بیماری (مانند انواعی که همراه با عفونت‌های مننگوکوک، “هموفیلوس آنفلوآنزاً نوع ب، پنوموکوک، یا ویروس گوشک، می‌باشد) را می‌توان با ایمن‌سازی پیش‌گیری کرد.

علائم و نشانه های مننژیت

در بزرگسالان، رایج‌ترین نشانهٔ این بیماری سردرد شدید است که در حدود ۹۰٪ از مننژیتهای باکتریایی رخ می‌دهد و همراه با خشکی پس گردن (ناتوانی در انعطاف راحت گردن به سمت جلو به دلیل افزایش سفتی گردن و خشک شدگی) است). نشانه‌های تشخیصی سه‌گانهٔ کلاسیک عبارتند از خشکی پس گردن، تب شدید ناگهانی، و وضعیت ذهن دگرگون شده؛ البته هر سه مورد هم‌زمان فقط در ۴۶–۴۴٪ درصد از موارد مننژیتهای باکتریایی وجود دارد. اگر هیچ‌یک از علائم وجود نداشته باشد، این بیماری کاملاً نامحتمل است. سایر علائم رایج در همراهی این بیماری عبارتند از نورهراسی (عدم تحمل نور زیاد) یا صداهراسی (عدم تحمل صداهای بلند). کودکان در سنین پایین معمولاً نشانه‌های ذکرشده را ندارند، و فقط ممکن است تحریک‌پذیر شوند و مریض به نظر آیند. نرمهٔ سر (بخش نرم در بالای جمجمهٔ کودک) ممکن است در نوزدان تا ۶ ماهه برآمده شود. سایر ویژگی‌هایی که این بیماری را در کودکان از سایر بیماری‌های کم خطرتر متمایز می‌کند عبارتند از پادرد، سردی دست‌ها و پاها، و رنگ پوست غیرطبیعی می‌باشد.  خشکی پس گردن در ۷۰٪ مننژیتهای باکتریایی در بزرگسالان رخ می‌دهد.  سایر علائم این بیماری شامل وجود علامت کرینگ مثبت یا علامت برودژینسکی می‌باشد. علامت کرینگ به این صورت تشخیص داده می‌شود که شخص طاق‌باز خوابیده، و مفصل ران و زانو ۹۰ درجه انعطاف یافته‌اند. در شخصی که علامت کرینگ مثبت دارد، درد موجب محدود شدن کشش راحت زانو می‌شود. علامت مثبت برودژینسکی وقتی رخ می‌دهد که انعطاف گردن موجب انعطاف غیرارادی زانو و مفصل ران می‌شود. اگرچه علائم کرینگ و برودژینسکی هردو معمولاً برای آزمایش این بیماری به کار می‌روند، حساسیت این آزمون‌ها محدود است.  البته این دو دقت بسیار خوبی برای این بیماری دارند: این نشانه‌ها به‌ندرت در سایر بیماری‌ها رخ می‌دهند.  آزمون دیگری به نام «آزمایش فشار تکانه‌ای» به تعیین وجود یا عدم وجود این بیماری در تب و سردرد گزارش شده کمک می‌کند. از فرد خواسته می‌شود تا سرش را به صورت افقی به سرعت بچرخاند؛ اگر این کار موجب بدتر شدن سردرد نشد، این بیماری نامحتمل است. این بیماری ایجاد شده توسط باکتری «نایسریا مننژیتیدیس» (که به نام «مننژیت مننگوکوک» معروف است) را می‌توان به دلیل گسترش سریع ضایعهٔ پوستی ناشی از خون مردگی که ممکن است بر سایر علائم تقدم داشته باشد، از مننژیت‌های ایجاد شده با عوامل دیگر متمایز کرد.  این ضایعهٔ پوستی شامل تعداد زیادی لکه‌های ریز و غیرطبیعی بنفش یا قرمز («ابره») بر روی بالاتنه، انتهای دست و پا، غشاهای مخاطی، ملتحمهٔ چشم، و (گاهی) کف دست یا کف پا می‌باشد. این ضایعهٔ پوستی رنگ پریده نمی‌شود؛ وقتی با انگشت یا ته لیوان آن را فشار بدهیم، قرمزی از بین نمی‌رود. اگرچه این ضایعهٔ پوستی الزاماً در مننژیت مننگوکوک وجود ندارد، نسبتاً خاص همین بیماری است؛ البته گاهی هم در مننژیت ایجاد شده با سایر باکتری‌ها وجود دارد.  سایر علامت‌های مننژیت ممکن است شامل علائم بیماری دست، پا و دهان و تبخال‌های اندام تناسلی باشد که هردو همراه با انواع مننژیت‌های ویروسی هستند

عوارض مننژیت

مشکلات دیگری هم ممکن است در مراحل اولیهٔ بیماری رخ دهد. این مشکلات ممکن است نیاز به درمانی خاص داشته باشد، و گاهی نشان دهندهٔ بیماری وخیم یا پیش‌آگهی بدتری است. عفونت ممکن است شروع‌کنندهٔ مسمومیت عفونی باشد، یک سندروم واکنشی التهابی در بدن از افت فشار خون، تپش سریع قلب، دمای بالا یا پایین غیرطبیعی بدن، و تنفس سریع. در مرحلهٔ اول ممکن است فشار خون بسیار پایین اتفاق بیفتد، به ویژه اما نه منحصر به نوع مننگوکوک؛ این مسئله ممکن است موجب نرسیدن خون کافی به سایر اندام‌ها شود.  انعقاد درون‌رگی منتشر، فعالیت بیش از حد لخته شدن خون، ممکن است مانع جریان خون به اندام‌ها شود و در مقابل خطر خون‌ریزی را افزایش دهد. قانقاریا اندام‌ها ممکن است در بیماری مننگوکوک رخ بدهد.  عفونت‌های شدید مننگوکوک و پنوموکوک ممکن است منجر به خون‌ریزی غدد فوق کلیوی شده و به سندروم واترهوس-فردریشن ختم شود که اغلب کشنده است.  بافت‌های مغز ممکن است متورم شوند، فشار داخل جمجمه ممکن است افزایش یابد و مغز متورم شده ممکن است از طریق بستر جمجمه دچار فتق شود. این اتفاق را می‌توان از طریق کاهش سطح هوشیاری، از دست رفتن واکنش مردمک به نور، و وضع اندامی غیرطبیعی مشاهده کرد.  تشنج ممکن است به دلایل مختلف اتفاق بیفتد؛ در کودکان، تشنج در مراحل اولیهٔ این بیماری رایج است (در ۳۰٪ موارد) و لزوماً نشانگر عاملی اساسی نیست.  تشنج ممکن است در نتیجهٔ فشار افزایش یافته و مناطقی از بافت مغز که ملتهب شده‌است باشد. تشنج موضعی (تشنجی که یک اندام یا بخش از بدن را درگیر می‌کند)، تشنج پایدار، تشنج دیر به دیر و مواردی که نمی‌توان به آسانی با دارو کنترلشان کرد نشان دهندهٔ نتیجهٔ ضعیف‌تری در درازمدت هستند.  التهاب مننژها ممکن است منجر به وضعیت غیرطبیعی در اعصاب جمجمه‌ای شود، گروهی از اعصاب که از ساقهٔ مغز شروع شده و مناطق سر و گردن را تغذیه می‌کنند و در کنار سایر عملکردها، حرکات چشم، حرکات صورت، و شنوایی را کنترل می‌کنند. علائم دیداری و از دست رفتن شنوایی ممکن است پس از مرحله‌ای این بیماری ادامه یابد.  التهاب مغز (آنسفالیت) یا عروق خونی آن (واسکولیتیس مغزی)، به همراه شکل گرفتن لخته‌های خونی در رگ‌ها (ترومبوز سیاهرگی مغزی) ممکن است منجر به ضعف، از دست رفتن حواس، یا حرکت و عملکرد غیرطبیعی بخشی از بدن که در ارتباط با قسمت آسیب دیدهٔ مغز می‌باشد شود.

التهاب مننژیت

غشاء اطراف نخاع و مغز مننژ نامیده می شود و هنگامی که آنها ملتهب شوند این بیماری شناخته می شود. این بیماری معمولاً توسط یک عفونت ویروسی ایجاد می‌شود اما عفونت قارچی و باکتریایی نیز ممکن است به این بیماری منجر شود. بسته به علت زمینه ای، آن در مدت چند هفته بهتر می شود. در برخی موارد نادر، سبب تولید عواقب تهدید کننده حیات می‌شود که نیاز به درمان فوری با آنتی بیوتیک است. اگر شما یا کسی در خانواده شما دارای علائم این بیماری باشد ضروری است تا به دنبال مراقبت های فوری پزشکی برای جلوگیری از عوارض جدی باشید.

علت عفونت مننژیت

علت عفونت این بیماری ممکن است ویروسی یا باکتریایی باشد. به نظر می رسد علائم بیماری این بیماری ویروسی به سرعت پیشرفت نماید اما پیشرفت این بیماری باکتریایی ممکن است چند روز طول بکشد. علائم و نشانه های اولیه شباهت زیادی به آنفولانزا دارد بنابر این بطور طبیعی ممکن است آن را جدی نگیرید علائم شایع عبارتند از سفتی گردن، تب ناگهانی بالا، تشنج، گیجی، تهوع، استفراغ و یا حالت تهوع، مشکلات خواب، عدم اشتها و بثورات پوستی در برخی موارد است.اگر عفونت وارد جریان خون شود شما برخی از علائم خاص، مانند زیر را تجربه می کنید: بثورات پوستی اسپاسم معده رنگ پوست غیرطبیعی لرز تنفس سریع درد عضلانی و یا مفاصل این مهم است که توجه داشته باشید علائم بسته به سن ممکن است متفاوت باشد به عنوان مثال، در اطفال و نوزادان تازه متولد شده بیشتر احتمال سردرد با سفتی گردن وجود دارد سایر علائم تب بالا، تغذیه ضعیف،گریه ثابت، تحریک پذیری بیش از حد، تنبلی، سفتی در بدن و یک برآمدگی در بالای سر کودک می‌باشد کودک شما ممکن است به سرعت دارای تنفس سریع، خواب آلوده، پوست لکه دار و رنگ پریده شود.

نشانه های بیماری مننژیت در بزرگسالان

نشانه های این بیماری در نوجوانان و بزرگسالان ممکن است کمی متفاوت است. در حالی که آنها همچنین دارای علائمی، مانند گیجی، خواب آلودگی، تهوع، استفراغ، تب بالا، سردرد شدید را تجربه می‌کنند در آنها به احتمال زیاد حساسیت به نور، بثورات متمایز و تشنج توسعه می یابد.

تشخیص مننژیت

شیشه ای روشن را در برابر پوست خود بگیرید و مقداری فشار دهید و ببینید که ایا بثورات محو می شود یا نه. اگر محو نمی شوند ممکن است سپتی سمی بیماری مننژیت باشد. بثورات در ابتدا مانند سنجاق نازک می باشد و ممکن است بعداً به بنفش کبودی تبدیل شوند. اگر شما متوجه این علایم شدید باید به دنبال کمک فوری پزشکی باشید.

مننژیت باکتریایی

این نیاز به درمان با آنتی بیوتیک وریدی و همچنین داروهای کورتیزونی برای کاهش خطر ابتلا به عوارض، مانند تشنج و تورم مغز است. دکتر شما ممکن است یک آنتی بیوتیک وسیع الطیف اگر علت دقیق این بیماری روشن نیست تجویز کند.

مننژیت ویروسی

شما معمولاً نیاز به هیچ درمان ندارید به دلیل آن که آنتی بیوتیک در برابر عفونت های ویروسی بی اثر است. ممکن است چندین هفته طول بکشد تا شما متوجه برخی از علایم بهبود شوید شما مقدار زیادی استراحت داشته و مایعات و برخی از داروهای OTC برای از بین بردن درد بدن دریافت کنید اگر این بیماری شما به دلیل ویروس هرپس باشد دکتر شما ممکن است یک داروی ضد ویروسی تجویز کند.

مننژیت در نوزاد

دکتر شما ممکن است رویکرد درمانی مختلف وقتی که نوزاد شما نشانه های این بیماری دارد داشته باشد برای مثال: نوع ویروسی معمولاً درمان نیاز نیست زیرا سیستم ایمنی بدن کودک شما قادر به اداره آن است گاهی اوقات، مهم است که برای تب و درد به نوزاد دارو بدهید. مننژیتهای باکتریایی شما باید به کودک خود برخی از آنتی بیوتیک برای از بین بردن باکتری بدهید در اغلب موارد، نیاز به بستری در بیمارستان تا دو هفته است. درمان تا ۸۵ درصد از موارد کمک می کند اگر این بیماری زود تشخیص داده شود.

پیشگیری از بیماری مننژیت

ایمن سازی معمول واقعاً به مقداری زیادی در جلوگیری از ابتلا به بیماری مننژیت کمک می کند. واکسن بر علیه سرخک، HIB، فلج اطفال، اوریون، پنوموکوک، مننگوکوک به کودک شما در محافظت از مننژیت کمک می کند. این مهم است که واکسیناسیون کودک خود را برای بیماری مننژیت یک بار در ۱۱ سالگی انجام داده و سپس دوز تقویت کننده در سن ۱۶ سالگی را دریافت کنید علاوه بر این، بهداشت خوب نیز شما و کودک شما را در برابر مننژیت محافظت می کند چرا که بسیاری از ویروس ها و باکتری هایی که باعث این وضعیت می شوند کاملا رایج هستند. به بچه ها بگویید دست های خود را قبل از اینکه آنها چیزی بخورند به خصوص بعد از دستشویی بشویند همچنین، از به اشتراک گذاری ظروف با کسی که بیمار است جلوگیری کنید.

علت مننژیت ویروسی و مننژیت باکتریایی

مننژیت ویروسی به‌وسیله‌ی ویروس و مننژیت باکتریایی به‌وسیله‌ی باکتری ایجاد می‌شود. برخی میکروارگانیسم‌ها و برخی از داروها هم می‌توانند باعث بروز مننژیت شوند. این بیماری مسری است و میکروب‌های عامل آن از طریق سرفه و عطسه و از طریق ارتباط نزدیک از شخصی به شخص دیگر منتقل می‌شوند

درمان مننژیت باکتریایی

مننژیت باکتریایی با استفاده از آنتی بیوتیک و در بیمارستان درمان می‌شود. ممکن است برای بیمار دگزامتازون، نوعی داروی استروئیدی هم تجویز شود. بیمار باید تحت مراقبت شدید باشد تا از مشکلات جدی مانند از دست‌دادن شنوایی، تشنج و آسیب مغزی پیشگیری شود.

درمان مننژیت ویروسی

مننژیت ویروسی خیلی شایع‌تر است و افرادی که به این نوع از بیماری دچار می‌شوند، در عرض دو هفته بهبود پیدا می‌کنند. اگر مننژیت خفیف باشد، استراحت در خانه کافی خواهد بود. در طول زمان استراحت در خانه، باید برای تب و درد دارو مصرف کرد و مقدار زیادی مایعات نوشید تا بدن بی‌آب نشود.

بهترین راه پیشگیری از بیماری مننژیت برای کودکان

بهترین راه برای حفاظت از کودک‌تان در برابر مننژیت، اطمینان از دریافت تمامی ایمن‌سازی‌های استاندارد است. ایمن‌سازی‌های استاندارد شامل واکسن سرخک، آبله مرغان، ویروس آنفولانزای نوع ۲ و عفونت پنوموکوک است. از پزشک خود بپرسید که آیا خود یا کودک‌تان به واکسن مننگوکوک نیاز دارید یا خیر. واکسن مننگوکوک، واکسنی برای پیشگیری از مننژیت باکتریایی است. دو بار دریافت آن برای بزرگسالان کافی است. برای کودکان ۶ هفته به بالا و افرادی با مشکل سیستم ایمنی یا آسیب‌دیدگی طحال، یک‌بار دریافت آن کافی است. اگر به کشوری سفر می‌کنید که مننژیت در آنجا شایع است، مانند کشورهای آفریقای جنوبی، استفاده از واکسن لازم است. برای بیشتر افرادی که به نوعِ ویروسیِ این بیماری مبتلا می‌شوند، استراحت در منزل کافی است. رعایت موارد زیر ضروری است: استراحت کنید: استراحت به بهبودی کمک می‌کند و نشانه‌هایی مانند سردرد را بهبود می‌بخشد. فعالیت‌های آرام مانند کتاب خواندن، بازی‌های فکری، تماشای فیلم، گوش دادن به موسیقی و غیره به گذران این زمان کمک می‌کند. تب خود را کاهش دهید: از پارچه‌های خنک روی پیشانی، حمام‌های خنک و داروهایی مانند استامینوفن و ایبوپروفن استفاده کنید. از داروها مطابق دستورالعمل استفاده کنید. سردرد و دردهای ماهیچه‌ای را تسکین دهید: با مصرف استامینوفن و ایبوپروفن، دردهای ملایم را تسکین دهید. از کم‌آب شدن بدن جلوگیری کنید: از مایعاتی مانند آب، آب‌میوه و چای استفاده کنید. کودکان از آب‌میوه‌های منجمد لذت می‌برند. اگر شخصی استفراغ می‌کند، نباید از غذاهای جامد استفاده کند و فقط باید مقدار اندکی آب یا دیگر مایعات را پی‌درپی مصرف کند.