⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

( تهمت )
تبسم غرق رویای تو گشت
و چشم محوی تماشای تو …
در عالم خیال
دیدم که
سیمای منجمد بغضت شکست
لحظه ی شوق دیدارت
با پرچم آزادی
در رزم گاه ذهنم نشست
آه آمد و دَرِ سینه را کوبید
که چرا؟
…
تهمت به تو، تا چوبه دار کی بست
در کنج زندان دل
دندان سفیدم سیاه گشت و موی سیاه، سفید
که چرا به مقدس …
تهمت،
تا چوبه دار بست

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

تو می روی!
و بوی عشق را به قدر نفس های من، جا می گذاری!

من می مانم!
با تنی دلتنگ و روحی متورم از دوری!

با حواسی
از همه سو
به سوی تو!

تو اما…

وای
احساس ام گر گرفت!
دود شد!
حوصله ام سوخت!
حواس ام خاکستر شد و بر باد رفت!
مات و مبهوت ام!
گیج و گنگ ام!

تو بگو:
تهمت تنهایی
برای تکرار تب این تن
کم نیست؟

من چه می گویم!
ـ تو چه می دانی؟

اما حالا
که دست هایم از سبزینه ی مستی خالی است! ،
حجم احساس ام از ساز و سرود تهی است! ،
و قفس تنگ سرم،از اندیشه ی عشق دور است! ،
عجیب می ترسم!
می ترسم که
قلب ام،
مغز ام،
از این همه عشق متلاشی شود!
و احساس و اندیشه ام،
به جای شعر،
به شک و شبهه بپاشد!

اما گسی باور تردید و ترس را،
به طمع ته کشیدن « تنهایی » ،
باید گاز زد و خورد!
ـ بی هیچ شکایتی ! ـ

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

دل چه سان پنهان کند، در سینه آه ِ خویش را؟…
دیده چون بر روی تو، بندد نگاه ِ خویش را؟…

تا به کوی دلبر جانانه‌ام، مسکن شود…
زین سبب گامی نهم، هر لحظه راه ِ خویش را…

شیطنت‌ها کردم و، از ره به در کردم، دریغ…
کودک ِ در اندرون ِ سربراه ِ خویش را…

هر طریقی را که پویم، سوی گرداب ِ فناست…
زین سبب دیگر ندانم، راه و چاه ِ خویش را…

بس که شب دادم به غم، خاکستر ِ دل را به باد…
پُر غبار؛ آئینه کردم، صبحگاه ِ خویش را…

هر که سهم ِ خویش خواهد، سهم ِ من هم درد ِ عشق…
مرغ؛ جوید دانه‌اش، وآن برّه کاه ِ خویش را…

عمر ِ دنیا را نمی‌باشد، گریزاز درد ِ عشق…
می‌کنم قربانی‌ات، عمر ِ تباه ِ خویش را…

من بمانم یا بمیرم، نیست فرقی بی‌گمان…
چون کند آن بی‌وفایم، دل بخواه ِ خویش را…

تهمت ِ رحمی به خود مگذار و، خونم را بریز…
می‌توان با خون ِ من شستن، گناه ِ خویش را…

من کسی را می‌شناسم، تا ابد در انتظار…
بر سر ِ پیمان بمانَد، وعده‌گاه ِ خویش را…

می‌نشینم تا سحر، درانتظار روی «ویس»…
تا که بنماید به رامین، روی ماه ِ خویش را…

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

تُهمت…!!!

یک هَرزه گو زِ کویی
بُردا زِ رو؛ سَبویی

از فَرطِ کین به نِیرنگ
کردا زِ های؛ هویی

زد نا روا به تُهمت
بُردا زِ آب رویی

از سوزِ دل به حسرت
گفتا به من دو رویی

گفتش به پیرِ دانا؛
کردا سَرش به سویی

هرچه به او بگفتم
انگار که نه؛ به اویی

من مُتّهم به مردی
مردی کجاست به بویی

حرفش نشست به کُرسی
آن که بداشت رویی

بِشکست دلم به نا حق
داند خدا زِ مویی

بنده؛ خدا شناسد
نه هر سیه به رویی

الله دهد جوابت
گر مُعتقد به اویی

در عمری که بر من مانند آبی از سر می گذرد؛

آموختم با سکوت در جمع سایه ها؛ فقط نگاه کنم

پس از نگاه لبخند بزنم حتّی به اجبارِ سکوت

و سپس در خفا با خود فریاد کنم…

فریادم را به قلم دهم تا بنویسد و خود بخوانم تا بدانم روشنی را

آن گاه که دانستم قلم را بشکنم و نوشته ها را بسوزانم؛

تا مبادا در تاریکی به جرم روشنی محکوم شوم……

لبخند ملیح (سایه روشن)

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

تُهمت…!!!

یک هَرزه گو زِ کویی
بُردا زِ رو؛ سَبویی

از فَرطِ کین به نِیرنگ
کردا زِ های؛ هویی

زد نا روا به تُهمت
بُردا زِ آب رویی

از سوزِ دل به حسرت
گفتا به من دو رویی

گفتش به پیرِ دانا؛
کردا سَرش به سویی

هرچه به او بگفتم
انگار که نه؛ به اویی

من مُتّهم به مردی
مردی کجاست به بویی

حرفش نشست به کُرسی
آن که بداشت رویی

بِشکست دلم به نا حق
داند خدا زِ مویی

بنده؛ خدا شناسد
نه هر سیه به رویی

الله دهد جوابت
گر مُعتقد به اویی

در عمری که بر من مانند آبی از سر می گذرد؛

آموختم با سکوت در جمع سایه ها؛ فقط نگاه کنم

پس از نگاه لبخند بزنم حتّی به اجبارِ سکوت

و سپس در خفا با خود فریاد کنم…

فریادم را به قلم دهم تا بنویسد و خود بخوانم تا بدانم روشنی را

آن گاه که دانستم قلم را بشکنم و نوشته ها را بسوزانم؛

تا مبادا در تاریکی به جرم روشنی محکوم شوم……

لبخند ملیح (سایه روشن)

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

یک دوست که نه هزار دشمن دارد

صد تهمت ناروا به گردن دارد

از نیش و کنایه های مردم قلبی

از سنگ نه بلکه خرده آهن دارد

تاریک شده است پیش چشمش دنیا

هر چند نگاه نیک و روشن دارد

از بافته های تلخ مردم چندیست

یک عالمه التهاب بر تن دارد

آنقدر دلش گرفته از دنیا که

نه درد و دلی برای گفتن دارد

نه در دل آتشین این عالم سرخ

حس و رمقی برای ماندن دارد

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

مریم که باشی درزمین آماجِ تهمت می شوی

محکومِ مرگی اینچنین با رنگِ غیرت می شوی

دستان تو آلوده و برمن کشیدی تیغ را؟!

بارانِ سنگی بر دلم یاغرقِ شهوت می شوی

با اینکه آزردی مرا صد بار خون کردی دلم

می بخشمت….اما برو….گویا که لعنت می شوی

مترو سواره شعرها اندیشه ی پاییزی ام

در ایستگاه قلب من ! پایان این خط می شوی…

خون می چکد ازاین غزل بربرگهای دفترم

موجی ز غم می سازد و دریای غربت می شوی

لطفی کن و این بار هم بسپار نامم را به باد

از خاطرت رد می شوم اسباب زحمت می شوی

…………………………………………………..

سلام و عرض ادب خواهران و برادران بزرگوارم

پذیرای نقدهای سازنده شما عزیزان هستم.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

به گوشم می رسد بانگ انـــالحق

بیا منصور که بر دارت زنیم ما

در این ویرانه بازار شب قدر

عجب بانگی بیار باده زنیم ما

زخمـــــر باده وبا میــــگساران

بیا حافظ که فــــالی هم زنیم ما

به خود هرگز مپیچ از مستی می

که عاقل پیشه را گردن زنیم مـا

هوار از دست منصور وخـــــلایق

که طوفان خورده را طعنه زنیم ما

سروکار جهان اندک صواب است

اگر با بــــــــاده ای آروغ زنیم ما

به حال مست وعــــارف در نوایند

ملک با عود ودف هم می زنیم ما

بیار از عقل وامــــکان هر چه داری

که در یک طرفه ای آتش می زنیم ما

گنــــــــــه کاران زشوق وصلت یار

ثنا گوی حقنــــــــد، هو هو زنیم ما

خصال از خود نمیداند که بنده است

چه آسان بر خدا تهمت زنیم مـــا

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

تا کی خدایا تهمتِ بودن، شنیدن

تا کی شراب دیده، جای باده دیدن

افسانهٔ هستی، همه خوابی عبث بود

آیا امیدی هست، بر جایی رسیدن؟

گر گردش گیتی، به نوبت بود، اینک!

آزادگان، باید به کامِ دل رسیدن

آزادگی را حاصلی جز بار غم نیست

یارب چنین بار گران، تاکی کشیدن

هر کس که راه راستی، پیموده، دائم

چون صید تیری، باید اندر خون، تپیدن

یا قصهٔ مردانگی گم شد به دوران،

یا همچو نامردان، رهی باید گزیدن

گر اشرف مخلوق هستی، این کسانند!

بس کن تو ای خالق، ز انسان آفریدن

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

جدایی

می گشایند

دروازه های دوزخ تهمت را

می نوشانند

زقوم بی مهری

تا

انجماد در زمهریرتنهایی
.
.
.

محکوم

در دادگاه اذهان نامردمان

مجازاتش

یک عمر ایما، اشاره و پچ پچ
.
.
.
بی خیال نهر جاری، اشک ها

تابلویی رنگین و کبود

از درد

ما بقی هم…. هیچ

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

مرا بجز به دست حضرت عشق/

به دست دیگری رها نکنید.

به یحتمل و شاید و قضا و قدر/

به جبر روزگار اعتنا نکنید.

در این خرابه دنیا، اگر مسلمانید/

به حکم ناروای، اقتدا نکنید.

به آینه تهمت دروغ می بندند/

گمان به اختفای این جفا نکنید.

قسم به حرمت انسان، که عین بارانم/

به زمستان، بهار را فدا نکنید.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

تُهمت ، گمان و سخن برزبان …

حُرمت ، تَرَک و آبرو بر آب…

داغ بر جگری و آه دائم…

و آه دائم …. و آه دائم ….

***********************

تهمت و چه آسان به خدا فکر نکردن

جاری بشود حکمی و… تدبیر نکردن.

بیهوده دلم خورد تَرَک از سخن تو

مشغول خودی و به خدا فکر نکردن.

پندار و گمانها به زبان جاری و ساری

ای آه از این زشتترین فکر نکردن.

چون دیو و دد و گرگ بیابانی و نادان

از زشتی خود… غافل و تفسیر نکردن.

صد لعنتِ صد قوم بر این سنت رایج

صد پاره شدن حرمت و اصلاح نکردن.

هر تکه حریمش سر دندان یکی گرگ

رفت است حریم و دگرش خوب نکردن.

سخت است بسوزد حَرَم و حُرمت فردی

آه است… در این زشتی و تغییر نکردن.

⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔

سلام و عرض ادب بانوی فرهیخته سرکار خانم نرگس ولیخانی

باز هم غم نامه ای از قلم شما بزرگوار خواندم

دنیا برای هیچ کس وفا ندارد مهر بانو

نمیدانم علت چیست که چنین سروده ها بر صفحه ی دل نقش میبندد !!!فقط این رو میدانم که

بانوی شاعره فرهیخته چرا چنین آرزو ها؟؟؟؟؟

امید وارم هرچه زودتر این تلخی قلم به شیرینی بدل شود

و کامتان شیرین شود که از امید و آرزوهای شادمانه درونتان قلم بزنید

خداوند چنین کند که لبهایتان مانند غنچه گل شکوفاشود